Rondreis deel 2
Door: Anne
Blijf op de hoogte en volg Anne
17 Augustus 2010 | Nederland, ettenleur
Hoi hoi!
En hier is deel 2:
Vrijdagochtend moesten we vroeg uit bed: half 6 om bustickets naar Mole National Park te bemachtigen. De vakantie in Ghana was net begonnen dus alle studenten willen weer graag naar huis en de bus naar Mole komt ook langs wat andere dorpjes. Maar het lukte ons nog net om kaartjes te kopen; zitplaats 54, 55 en 56. Toen we om 10 uur het hotel uitmoesten hebben we de rest van de dag bij het internetcafé doorgebracht en vanuit daar zijn we bij Sparkles gaan lunchen. Om kwart over 1 zijn we naar het busstation gegaan want stel je voor dat de bus op tijd (2 uur) zou vertrekken. Daar aangekomen stonden er al veel bussen, maar nog niet de bus naar Mole, dus dat werd wachten op stoelen onder een plastic zeil; superwarm. Wachten, wachten, wachten… Om 17.15 was er nog steeds geen spoor van een bus. Jason, een jongen die ik kende van Tamale bood aan een taxi te regelen omdat hij gehoord had dat de bus kapot was en dat het dus de vraag was of hij nog wel zou komen. We besloten dus maar een taxi voor 100 cedi te nemen, terwijl de buskaartjes maar 10 cedi bij elkaar hadden gekost, maargoed we wilden er toch naar toe. Rond 9 uur kwamen we helemaal door elkaar geschud en onder het rode zand door de slechte weg aan bij het Mole hotel. Als kamer kregen we r8, de kamer naast waar ik vorige keer zat. We hebben nog snel een beetje rijst gegeten en daarna een poging gedaan om het rode zand eraf te douchen. Helaas lukte dat niet zo goed met een emmerdouche en een beperkte hoeveelheid water. Toen ik dacht dat ik schoon was droogde ik me af met een witte handdoek die meteen veranderde in bruinrood.
Zaterdag weer vroeg uit bed want om half 7 begon de wandelsafari. Samen met vier andere Nederlandse meiden en een gids gingen we op pad. We zien de nodige cobs, bushbocks, waterbocks (allemaal antilopen soorten) en wat apen, maar de olifanten bleven nog even verscholen. Ik hoopte zo dat we ze zouden zien want dat is eigenlijk de reden dat we die helse autorit naar Mole hadden gemaakt natuurlijk. Na ruim een uur verschenen er uit het niets 4 olifanten op de open vlakte tussen de twee waterpoelen; prachtig om naar te kijken. De rest van de safari stelde daarna niet zo veel meer voor. Terug in het hotel hebben we ontbeten en hebben we de rest van de dag lekker aan het zwembad gehangen en naar de olifanten gekeken. Drie keer is dezelfde aap langsgekomen en twee keer waren wij, of liever gezegd mama, het slachtoffer; de pindakoekjes en mama’s lunch werden gestolen. ’s Avonds gingen papa en mama in op het aanbod van een Ier om met een paar man een trotro te huren zodat ze niet om 4 uur ’s ochtends met de bus mee hoefden, maar ik besloot om toch die bus te nemen zodat ik nog een hele dag in Tamale kon zijn om afscheid te nemen.
Dus zondagnacht om half 4 uit bed om de laatste spullen in te pakken en daarna door de spoelende regen op weg naar de bus. Was nog best eng trouwens tussen al die antilopen door in het donker lopen, stel je voor dat er ook nog ergens een olifant zou staan. De buschauffeur kwam een kwartiertje te laat, maar dat mag geen naam hebben in Ghana. Na een uur kwamen we in het plaatsje Damongo aan om wat nieuwe reizigers op te halen. Helaas startte de bus toen niet meer en was er anderhalf uur nodig om hem weer aan de praat te krijgen. Iets over 10 kwamen we aan in Tamale en de rest van de dag heb ik doorgebracht bij het internetcafé. ’s Avonds zijn Miriam, Faruk, Muftawu en ik voor de laatste keer bij Giddipass gaan eten. Toevallig kwamen we pap en mam daar nog tegen die wat later gearriveerd waren in een overvolle trotro.
Maandagmorgen alweer vroeg op want om 6.00 werden we op het busstation verwacht om ‘in te checken’ voor de busreis naar Kumasi. De bus was, zoals gebruikelijk, een uur te laat, maar dit gaf wel de gelegenheid om uitgebreid afscheid te nemen van Miriam, Faruk en Muftawu die naar het busstation waren gekomen. Dikke tranen natuurlijk, wat blijft afscheid nemen toch moeilijk. De busrit verliep verder goed, ik was doodmoe na al die dagen vroeg op dus ik heb het grootste deel van de reis geslapen. Om 3 uur waren we in Kumasi waar we meteen tickets kochten voor de bus naar Cape Coast op woensdag. Daarna namen we een taxi richting het Paradise Resort aan Lake Bosumtwi: een kraterinslag meer iets buiten Kumasi. Na een uurtje rijden kwamen we daar aan in een erg mooie kamer met een uitzicht op het meer. Alleen jammer dat al die palmbomen het uitzicht ‘verpesten’. En in onze kamer stond een megabed waar je makkelijk met 4 man in kon slapen terwijl het eigenlijk maar voor 2 mensen bedoeld was.
Dinsdagochtend hoopten we op mooi helder weer omdat dat het zicht toch iets leuker maakt dan het regenachtige van de laatste dagen. Helaas bleef het vrijwel de hele dag donker en bewolkt. We zijn ’s ochtends even naar het (arme) dorpje gelopen in de buurt en de rest van de dag heb ik op mijn badlaken en in mijn bed liggen slapen.
Woensdagochtend stond de taxi al vóór de afgesproken tijd klaar (een wonder! misschien hadden we iets te veel geld geboden?). De taxi bracht ons naar het busstation waar we de bus namen richting Cape Coast. Voor de verandering vertrok de bus een keer op tijd en gelukkig werden er deze keer geen films gedraaid. Rond half 5 kwamen we aan in Cape Coast waar we een taxi namen richting Ko-Sa Beach Resort ongeveer 25 kilometer verderop. Het weer was erg slecht; bewolkt en regenachtig wat aanblik op het strand wat triestig maakte terwijl het er erg mooi uit zou moeten zien. Het resort ziet er erg mooi uit met leuke kleurige gezellige hutjes aan het strand, maar door het weer zag alles er somber uit. In het restaurant met uitzicht op zee hebben we ’s avonds lekker gegeten en voetbal gekeken op tv en gezien dat Ghana een vriendschappelijke wedstrijd van Zuid-Afrika verloor.
Donderdag hebben we een taxi naar Cape Coast genomen, waar we bij het kasteel werden afgezet. Meteen kwamen er allerlei verkopers op ons af. We hebben wat door de stad gelopen maar al snel kwamen we weer bij het kasteel uit. We betaalden voor een erg langdradige rondleiding met een erg betweterige gids. De rest van de middag hebben we bij het resort aan het strand gezeten, maar het was erg bewolkt helaas. Vrijdagochtend zijn we naar Kakum National Park gegaan; een natuurpark in het regenwoud waar je een canopy walk (op touwbruggen) bovenin de boomtoppen kunt doen. Helaas was het een beetje regenachting, maar ja wat wil je in een regenwoud. Het uitzicht over de jungle was erg mooi, zo lang je maar niet de diepte van een meter of 40 inkeek. Gelukkig durfden de dikke Amerikanen in ons groepje niet want ik was al bang voor te veel gewicht op de touwbruggen. Het was erg mooi maar ik was toch blij toen ik weer vaste grond onder mijn voeten had. Bij het restaurant daar hebben we nog een broodje gegeten en toen gingen we op weg naar het Monkey Forest Resort een paar kilometer verderop. Sinds 7 jaar vangt een Nederlands stel hier dieren (voornamelijk apen) op die mensen naar ze toe brengen of die gevonden zijn. Bijvoorbeeld baby-aapjes waarvan de moeder is gedood, maar ook krokodillen, duikers, katachtigen en schildpadden. Erg bijzonder om mensen te zien die zich daar zo voor inzetten. Daarna zijn we nog even naar Cape Coast geweest op souvenir- en djembéjacht, waarin we uiteindelijk ook geslaagd zijn.
Zaterdag stond onze laatste sightseeing activiteit in Ghana op het programma: het slavenfort/kasteel Elmina Castle, voormalig eigendom van de Nederlanders. Ik was een beetje bang voor een herhaling van Cape Coast Castle, maar gelukkig hadden we nu een veel leukere gids en was de rondleiding erg interessant.
Zondag moesten we om 11 uur ons hutje uit, maar we konden nog wel de hele dag op het terrein blijven. Het was voor de eerste keer mooi weer sinds we er waren dus we hebben lekker op een ligbedje liggen genieten van de zon, blauwe lucht, palmbomen en de zee. Helaas konden we nu niet meer zwemmen omdat we dan alle spullen kleddernat mee zouden moeten nemen. De taxi kwam ’s middags weer een half uur vroeger dan afgesproken (weer te veel geboden zeker). Het eerste stuk van de reis verliep goed, maar hoe dichter we bij Accra kwamen hoe drukker het werd. In Accra pikten we nog even mijn koffer op op de afgesproken plek en daarna door naar het vliegveld. We waren rond half 7 op het vliegveld; 5 uur te vroeg dus we konden nog niet inchecken. We hebben nog een lekkere hotdog gegeten en daarna konden we inchecken; wat ook weer heel inefficiënt ging. Ik denk dat efficiëntie het toverwoord is voor ontwikkeling in Afrika, maargoed dat terzijde. Na de vele checks en paspoortcontroles konden we weer wachten en zagen we de vertraging oplopen. Het vliegtuig zou om half 12 vertrekken, maar uiteindelijk was dat kwart voor 1. Rond half 5 plus 2 uur tijdsverschil landden we op Tripoli. Daar weer de nodige checks en dan maar wachten in de wachtruimte. Op een bord stonden de vluchten aangegeven en langzaam werd er voor iedere Europese vlucht een gate aangegeven en omgeroepen, behalve voor Dusseldorf natuurlijk… Het vliegtuig zou om 8.45 vertrekken, maar om 9 uur werden we pas opgeroepen om naar de gate te gaan en uiteindelijk zaten we om kwart voor 10 in het vliegtuig. Daar kwam ik erachter dat mijn telefoon uit mijn zak was gevallen. Ik nog snel naar de uitgang van het vliegtuig maar ik mocht er niet meer uit; ze zouden wel even bellen naar de wachtruimte. Helaas geen telefoon gevonden. Wij nog allemaal zoeken onder de vliegtuigstoel, maar niks helaas. Flink balen natuurlijk, maar ja we moesten toch opstijgen. Tegen half 2 landden we op Dusseldorf en toen bijna iedereen het vliegtuig uit was keek ik nog één keer onder mijn stoel en daar lag toch mijn telefoon op een kastje dat onder de stoel zat; wat een geluk zeg! Na het ophalen van de bagage stond ons welkomstcomité van opa, oma, Thomas en Sylvia al op ons te wachten. Na een drankje op het vliegveld gingen we op weg naar huis. Maar eerst nog even Indy ophalen bij de kennel natuurlijk. Om 5 uur kwam ik thuis in een mooi door mijn collega’s versierd huis! Een leuke afsluiting van een supertijd in Ghana!
Iedereen bedankt voor het volgen van mijn blog! Ik vond het altijd erg leuk om jullie reacties te lezen en te weten dat er zo veel mensen meeleven! Ik hoop jullie binnenkort allemaal snel weer te zien! En jullie hebben natuurlijk nog wat foto’s te goed: http://picasaweb.google.com/113306819244800693093/RondreisDeel2#
Groetjes Anne
En hier is deel 2:
Vrijdagochtend moesten we vroeg uit bed: half 6 om bustickets naar Mole National Park te bemachtigen. De vakantie in Ghana was net begonnen dus alle studenten willen weer graag naar huis en de bus naar Mole komt ook langs wat andere dorpjes. Maar het lukte ons nog net om kaartjes te kopen; zitplaats 54, 55 en 56. Toen we om 10 uur het hotel uitmoesten hebben we de rest van de dag bij het internetcafé doorgebracht en vanuit daar zijn we bij Sparkles gaan lunchen. Om kwart over 1 zijn we naar het busstation gegaan want stel je voor dat de bus op tijd (2 uur) zou vertrekken. Daar aangekomen stonden er al veel bussen, maar nog niet de bus naar Mole, dus dat werd wachten op stoelen onder een plastic zeil; superwarm. Wachten, wachten, wachten… Om 17.15 was er nog steeds geen spoor van een bus. Jason, een jongen die ik kende van Tamale bood aan een taxi te regelen omdat hij gehoord had dat de bus kapot was en dat het dus de vraag was of hij nog wel zou komen. We besloten dus maar een taxi voor 100 cedi te nemen, terwijl de buskaartjes maar 10 cedi bij elkaar hadden gekost, maargoed we wilden er toch naar toe. Rond 9 uur kwamen we helemaal door elkaar geschud en onder het rode zand door de slechte weg aan bij het Mole hotel. Als kamer kregen we r8, de kamer naast waar ik vorige keer zat. We hebben nog snel een beetje rijst gegeten en daarna een poging gedaan om het rode zand eraf te douchen. Helaas lukte dat niet zo goed met een emmerdouche en een beperkte hoeveelheid water. Toen ik dacht dat ik schoon was droogde ik me af met een witte handdoek die meteen veranderde in bruinrood.
Zaterdag weer vroeg uit bed want om half 7 begon de wandelsafari. Samen met vier andere Nederlandse meiden en een gids gingen we op pad. We zien de nodige cobs, bushbocks, waterbocks (allemaal antilopen soorten) en wat apen, maar de olifanten bleven nog even verscholen. Ik hoopte zo dat we ze zouden zien want dat is eigenlijk de reden dat we die helse autorit naar Mole hadden gemaakt natuurlijk. Na ruim een uur verschenen er uit het niets 4 olifanten op de open vlakte tussen de twee waterpoelen; prachtig om naar te kijken. De rest van de safari stelde daarna niet zo veel meer voor. Terug in het hotel hebben we ontbeten en hebben we de rest van de dag lekker aan het zwembad gehangen en naar de olifanten gekeken. Drie keer is dezelfde aap langsgekomen en twee keer waren wij, of liever gezegd mama, het slachtoffer; de pindakoekjes en mama’s lunch werden gestolen. ’s Avonds gingen papa en mama in op het aanbod van een Ier om met een paar man een trotro te huren zodat ze niet om 4 uur ’s ochtends met de bus mee hoefden, maar ik besloot om toch die bus te nemen zodat ik nog een hele dag in Tamale kon zijn om afscheid te nemen.
Dus zondagnacht om half 4 uit bed om de laatste spullen in te pakken en daarna door de spoelende regen op weg naar de bus. Was nog best eng trouwens tussen al die antilopen door in het donker lopen, stel je voor dat er ook nog ergens een olifant zou staan. De buschauffeur kwam een kwartiertje te laat, maar dat mag geen naam hebben in Ghana. Na een uur kwamen we in het plaatsje Damongo aan om wat nieuwe reizigers op te halen. Helaas startte de bus toen niet meer en was er anderhalf uur nodig om hem weer aan de praat te krijgen. Iets over 10 kwamen we aan in Tamale en de rest van de dag heb ik doorgebracht bij het internetcafé. ’s Avonds zijn Miriam, Faruk, Muftawu en ik voor de laatste keer bij Giddipass gaan eten. Toevallig kwamen we pap en mam daar nog tegen die wat later gearriveerd waren in een overvolle trotro.
Maandagmorgen alweer vroeg op want om 6.00 werden we op het busstation verwacht om ‘in te checken’ voor de busreis naar Kumasi. De bus was, zoals gebruikelijk, een uur te laat, maar dit gaf wel de gelegenheid om uitgebreid afscheid te nemen van Miriam, Faruk en Muftawu die naar het busstation waren gekomen. Dikke tranen natuurlijk, wat blijft afscheid nemen toch moeilijk. De busrit verliep verder goed, ik was doodmoe na al die dagen vroeg op dus ik heb het grootste deel van de reis geslapen. Om 3 uur waren we in Kumasi waar we meteen tickets kochten voor de bus naar Cape Coast op woensdag. Daarna namen we een taxi richting het Paradise Resort aan Lake Bosumtwi: een kraterinslag meer iets buiten Kumasi. Na een uurtje rijden kwamen we daar aan in een erg mooie kamer met een uitzicht op het meer. Alleen jammer dat al die palmbomen het uitzicht ‘verpesten’. En in onze kamer stond een megabed waar je makkelijk met 4 man in kon slapen terwijl het eigenlijk maar voor 2 mensen bedoeld was.
Dinsdagochtend hoopten we op mooi helder weer omdat dat het zicht toch iets leuker maakt dan het regenachtige van de laatste dagen. Helaas bleef het vrijwel de hele dag donker en bewolkt. We zijn ’s ochtends even naar het (arme) dorpje gelopen in de buurt en de rest van de dag heb ik op mijn badlaken en in mijn bed liggen slapen.
Woensdagochtend stond de taxi al vóór de afgesproken tijd klaar (een wonder! misschien hadden we iets te veel geld geboden?). De taxi bracht ons naar het busstation waar we de bus namen richting Cape Coast. Voor de verandering vertrok de bus een keer op tijd en gelukkig werden er deze keer geen films gedraaid. Rond half 5 kwamen we aan in Cape Coast waar we een taxi namen richting Ko-Sa Beach Resort ongeveer 25 kilometer verderop. Het weer was erg slecht; bewolkt en regenachtig wat aanblik op het strand wat triestig maakte terwijl het er erg mooi uit zou moeten zien. Het resort ziet er erg mooi uit met leuke kleurige gezellige hutjes aan het strand, maar door het weer zag alles er somber uit. In het restaurant met uitzicht op zee hebben we ’s avonds lekker gegeten en voetbal gekeken op tv en gezien dat Ghana een vriendschappelijke wedstrijd van Zuid-Afrika verloor.
Donderdag hebben we een taxi naar Cape Coast genomen, waar we bij het kasteel werden afgezet. Meteen kwamen er allerlei verkopers op ons af. We hebben wat door de stad gelopen maar al snel kwamen we weer bij het kasteel uit. We betaalden voor een erg langdradige rondleiding met een erg betweterige gids. De rest van de middag hebben we bij het resort aan het strand gezeten, maar het was erg bewolkt helaas. Vrijdagochtend zijn we naar Kakum National Park gegaan; een natuurpark in het regenwoud waar je een canopy walk (op touwbruggen) bovenin de boomtoppen kunt doen. Helaas was het een beetje regenachting, maar ja wat wil je in een regenwoud. Het uitzicht over de jungle was erg mooi, zo lang je maar niet de diepte van een meter of 40 inkeek. Gelukkig durfden de dikke Amerikanen in ons groepje niet want ik was al bang voor te veel gewicht op de touwbruggen. Het was erg mooi maar ik was toch blij toen ik weer vaste grond onder mijn voeten had. Bij het restaurant daar hebben we nog een broodje gegeten en toen gingen we op weg naar het Monkey Forest Resort een paar kilometer verderop. Sinds 7 jaar vangt een Nederlands stel hier dieren (voornamelijk apen) op die mensen naar ze toe brengen of die gevonden zijn. Bijvoorbeeld baby-aapjes waarvan de moeder is gedood, maar ook krokodillen, duikers, katachtigen en schildpadden. Erg bijzonder om mensen te zien die zich daar zo voor inzetten. Daarna zijn we nog even naar Cape Coast geweest op souvenir- en djembéjacht, waarin we uiteindelijk ook geslaagd zijn.
Zaterdag stond onze laatste sightseeing activiteit in Ghana op het programma: het slavenfort/kasteel Elmina Castle, voormalig eigendom van de Nederlanders. Ik was een beetje bang voor een herhaling van Cape Coast Castle, maar gelukkig hadden we nu een veel leukere gids en was de rondleiding erg interessant.
Zondag moesten we om 11 uur ons hutje uit, maar we konden nog wel de hele dag op het terrein blijven. Het was voor de eerste keer mooi weer sinds we er waren dus we hebben lekker op een ligbedje liggen genieten van de zon, blauwe lucht, palmbomen en de zee. Helaas konden we nu niet meer zwemmen omdat we dan alle spullen kleddernat mee zouden moeten nemen. De taxi kwam ’s middags weer een half uur vroeger dan afgesproken (weer te veel geboden zeker). Het eerste stuk van de reis verliep goed, maar hoe dichter we bij Accra kwamen hoe drukker het werd. In Accra pikten we nog even mijn koffer op op de afgesproken plek en daarna door naar het vliegveld. We waren rond half 7 op het vliegveld; 5 uur te vroeg dus we konden nog niet inchecken. We hebben nog een lekkere hotdog gegeten en daarna konden we inchecken; wat ook weer heel inefficiënt ging. Ik denk dat efficiëntie het toverwoord is voor ontwikkeling in Afrika, maargoed dat terzijde. Na de vele checks en paspoortcontroles konden we weer wachten en zagen we de vertraging oplopen. Het vliegtuig zou om half 12 vertrekken, maar uiteindelijk was dat kwart voor 1. Rond half 5 plus 2 uur tijdsverschil landden we op Tripoli. Daar weer de nodige checks en dan maar wachten in de wachtruimte. Op een bord stonden de vluchten aangegeven en langzaam werd er voor iedere Europese vlucht een gate aangegeven en omgeroepen, behalve voor Dusseldorf natuurlijk… Het vliegtuig zou om 8.45 vertrekken, maar om 9 uur werden we pas opgeroepen om naar de gate te gaan en uiteindelijk zaten we om kwart voor 10 in het vliegtuig. Daar kwam ik erachter dat mijn telefoon uit mijn zak was gevallen. Ik nog snel naar de uitgang van het vliegtuig maar ik mocht er niet meer uit; ze zouden wel even bellen naar de wachtruimte. Helaas geen telefoon gevonden. Wij nog allemaal zoeken onder de vliegtuigstoel, maar niks helaas. Flink balen natuurlijk, maar ja we moesten toch opstijgen. Tegen half 2 landden we op Dusseldorf en toen bijna iedereen het vliegtuig uit was keek ik nog één keer onder mijn stoel en daar lag toch mijn telefoon op een kastje dat onder de stoel zat; wat een geluk zeg! Na het ophalen van de bagage stond ons welkomstcomité van opa, oma, Thomas en Sylvia al op ons te wachten. Na een drankje op het vliegveld gingen we op weg naar huis. Maar eerst nog even Indy ophalen bij de kennel natuurlijk. Om 5 uur kwam ik thuis in een mooi door mijn collega’s versierd huis! Een leuke afsluiting van een supertijd in Ghana!
Iedereen bedankt voor het volgen van mijn blog! Ik vond het altijd erg leuk om jullie reacties te lezen en te weten dat er zo veel mensen meeleven! Ik hoop jullie binnenkort allemaal snel weer te zien! En jullie hebben natuurlijk nog wat foto’s te goed: http://picasaweb.google.com/113306819244800693093/RondreisDeel2#
Groetjes Anne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
