Injection weekend

Hoi hoi!

De afgelopen weken heb ik niet echt boeiende weekenden gehad, maar alles beter dan afgelopen weekend. Ik moest namelijk in 3 dagen tijd 9 injecties krijgen voor een E coli bacterie in mijn blaas. En iedereen die mij een beetje kent weet wat mijn grootste angsten zijn: beesten met angels, naalden en spuiten! En dan ook nog in Ghana! En niet 1 injectie, nee 9!
Een week of 5 geleden voelde ik iets van een blaasontsteking opkomen dus nam ik de medicijnen die ik uit Nederland had meegenomen en dat leek goed te gaan. Tot ik 3 weken later toch weer iets van last ervan kreeg en het trok voor mijn gevoel meer richting mijn nieren dus toch maar mijn urine na laten kijken ze vonden een urineweginfectie. Dus ik medicijnen gekregen en 2 weken later moest ik het opnieuw laten controleren. Dat was dus afgelopen woensdag en ik had al het gevoel dat het nog niet over was. Alleen konden ze in mijn urine niks vinden. Van de dokter mocht ik kiezen: of de urine in een ander ziekenhuis op kweek laten zetten, of hij zou wel wat medicijnen voorschrijven (voor iets wat hij niet wist wat het was, lekker logisch). Dus ik maar voor de eerste optie gekozen en naar het grote Teaching Hospital gegaan. Wat een chaos daar zeg! Overal zijn ze aan het verbouwen en alles loopt door elkaar, maar gelukkig kende Muftawu daar wat mensen en dus waren we vrij snel bij het juiste labaratorium. Daar kreeg ik weer zo’n fijn ieniemiene buisje waar ik buiten achter een muurtje in moest plassen. De dagen erna had ik er eigenlijk minder last van dus ik ging er maar vanuit dat het niet zoveel bijzonders was. Vrijdagochtend de resultaten opgehaald en het was ook niet veel bijzonders, maar wel vervelend: E coli bacterie die tegen vanalles resistent is of de medicijnen zijn niet verkrijgbaar hier in Tamale. De enige oplossing was om om de acht uur een injectie te krijgen de drie dagen erna. Volgens mij keek ik de dokter echt heel geschrokken aan.. De dokter stuurde ons naar het apotheekje in het ziekenhuis, maar de medicijnen waren er niet (uitverkocht?), we moesten ze maar bij een andere apotheek ergens in de stad gaan zoeken.. Ja fijn :S Gelukkig bij de eerste apotheek waar we het vroegen hadden ze het, alleen wel maar 8 ampullen en dan konden we er later nog 1 ophalen. Ik vond het toch maar een vreselijk idee, die injecties dus belde ik mijn dokter in Nederland op om te vragen of het normaal was. Gelukkig zou in Nederland hetzelfde gedaan zijn, dus daarop vertrouwende gingen we met de eerste ampul terug naar het ziekenhuis. Daar achter in de rij bij de injection room, alleen nog wel even een spuit halen anders wordt het lastig met alleen een ampul. Ik was echt vreselijk zenuwachtig en iedereen die daar zat moest lachen om mij. Toen ik aan de beurt was sleurde ik Muftawu mee naar binnen maar die mocht niet mee want er werden steeds 2 patienten tegelijk gedaan en er stond een vrouw die een injectie in haar bil moest krijgen. Ik zei: dan wachten we wel ik ga echt niet alleen. Er was nog maar 1 vrouw na ons, dus daarna hadden we de kamer voor ons zelf. De prikker was helemaal niet aardig en vroeg waar mijn dossier had, maar dat wist ik niet.. Uiteindelijk heeft hij toch geprikt in een ader in mijn hand. Ah vreselijk! De weg naar huis leek wel een eeuwigheid te duren, terwijl het nog geen 5 minuten is. Ik was misselijk en duizelig natuurlijk.. Na even thuis te hebben gezeten ging het weer wel; nog maar 8 dacht ik ;p

Eerst nog maar even verder met de rest van de week. Toen ik dinsdag om half 5 vertrok van het werk, zag ik al dat dat te laat was.. De lucht was donker en niet veel later kwam ik weer in een fijne zandstorm terecht: ieuwhh. Ik was van plan nog wat boodschappen in de stad te doen, maar daar zag ik toch maar vanaf en nam de eeste taxi naar het internetcafe. De regen was begonnen, maar het was net een Nederlandse bui, niet echt heftig dus. Zo goed als droog kwam ik bij het internetcafe aan, alleen was daar door de wind de stroom uitgevallen. Gelukkig was er thuis wel stroom, zodat ik kon koken. Helaas viel rond 8 uur ook daar de stroom uit. Ik ging nog heel optimistisch even buiten zitten, omdat de stroom vast snel terug zou komen, maar helaas... Een van onze huisgenoten ging een kaarsje voor mij kopen zodat ik toch binnen een beetje licht had en de afwas af kon maken ;) Vertrouwend op het feit dat we nog nooit, sinds ik hier ben, ’s nachts geen stroom hadden gehad, wachtte ik rustig af... Helaas toen ik om 10 uur ging slapen nog steeds geen stroom...

En ook woensdagochtend: nog steeds geen stroom. Een huisgenoot vertelde dat hij gebeld had met het electriciteitsbedrijf en er bleek een serieus probleem te zijn met de stroomlijn naar onze wijk... fijn... Op dat moment weet je dus niet hoe lang dat gaat duren; uren of een aantal dagen? Op het werk was gelukkig wel stroom dus kon ik mijn telefoon opladen ;) Na het werk ging ik nog even snel boodschappen doen in een supermarkt en daar hadden ze net de koeling bijgevuld met chocola, taart en kaas. Ik kon de verleiding niet weerstaan om een Rittersport met marsepein te kopen! Kostte wel 7 cedi, daar had ik ook twee borden rijst met kip en salada van kunnen kopen, maarja zo af en toe mag ik toch wel iets lekkers kopen ;) Daarna ben ik naar het internetcafe gegaan om nog even te kletsen en te eten, zodat ik rond 6 uur naar huis kon om Muftawu’s Nederlandse voetbalshirt te halen, mijn spullen te droppen en richting de stad te gaan om de wedstrijd te kijken. En ja de stroom was terug :) Ik was weer vol goede moed, want Portugal had van Denemarken gewonnen en als Nederland Duitsland zou verslaan, zou iedereen weer gelijk staan. Maar helaas...Wat een beschamende vertoning...Gelukkig had ik nog een gewoon t-shirt onder mijn oranje voetbalshirt, zodat ik het voetbalshirt snel uit kon doen na de wedstrijd haha.

Donderdag was het weer een saaie dag op het werk. ’s Ochtends zijn we een leerling op gaan zoeken op zijn school om te beoordelen of hij in aanmerking komt voor een sponsorship. Vijf minuten later waren we klaar en gingen we terug naar kantoor voor de rest van de dag. Na het werk nog even boodschappen gedaan. Voor 1 cedi kreeg ik een stuk of 12 tomaten, terwijl vorige keer een ander meisje mij nog 1 tomaat voor 1 cedi probeerde aan te smeren haha. Daarna ben ik naar de voetbaltraining van Muftawu gaan kijken. Ik was daar nog nooit geweest, maar Muftawu had uitgelegd waar het ongeveer was. Daar kwam ik ook inderdaad bij een veldje aan waar ze aan het voetballen waren. Iedereen die er stond te kijken, keek mij natuurlijk aan van wat komt die hier nou in hemelsnaam doen haha. Ik ging maar op Muftawu’s scooter zitten om te kijken. Het was een veld van zand, zonder lijnen maar wel met twee goals. Regelmatig moest het spel stilgelegd worden omdat er dan auto’s en scooters midden door het veld reden. En ze hebben geen tenues dus hoe weet je dan welke spelers bij welk team horen? Heel simpel: het ene team heeft een shirt aan en het andere team niet ;)

Vrijdagochtend om 7 uur ging de wekker, maar het regende dus dat betekent hier binnen blijven (uitslapen!) tot het stopt. Ook al ben je docent, dokter of directeur; als het regent kan je echt niet naar je werk. Een uur, een aantal rake onweersklappen en een stortbui later werd het (helaas :P) al droog. Ik had met Lynda afgesproken om een school in de buurt van het internetcafe te bezoeken om te vragen naar de prestaties van een sponsorkindje. Vanwege de regen was ook de school later begonnen en waren we er net toen de dagelijkse openingsceremonie begon. Erg grappig om te zien, want de kinderen staan rijen (net als bij ons) en dan beginnen er mensen te trommelen en gaan alle kinderen zingen en dan marcheren ze al zingend klas voor klas naar hun lokaal. Ik trok wel veel aandacht want een sleminga (blanke) op school zien ze niet iedere dag natuurlijk. Daarna ben ik terug gegaan naar het internetcafe want toen was het tijd om de resultaten van het urineonderzoek op te halen.. afijn dat verhaal hebben jullie gelezen ;)
’s avons om een uur of 8 was het tijd voor de tweede injectie. Geen aardige meneer en hij prikte ook nog verkeerd de eerste keer! Auw! Ik kon wel janken! ’s Nachts dan ook niet veel geslapen want steeds moest ik denken aan de nog komende 7 injecties..

Zaterdagochtend dus met frisse tegenzin om half 8 opgestaan om naar het ziekenhuis te gaan en dit keer was het een hele aardige prikker die voorstelde om een infuus te zetten zodat ze de rest van de injecties via het infuus konden geven. Ook al prikte ook hij de eerste keer mis, ik vond het toch een goed idee en was opgelucht dat er nu geen naalden meer aan te pas hoeven komen. Alleen is het lastig rondlopen met een infuus op je hand en iedere keer als ik er naar kijk doet het al zeer en vind ik het akelig.. Maarja dat ben ik he :P Mijn vingers werden ook helemaal dik omdat ik mijn hand niet durfde te bewegen haha. Ik was van plan om kleren te gaan wassen, grondig te poetsen en naar het zwembad te gaan, maar dat gaat nu niet echt... Samen met Muftawu heb ik toch een beetje kunnen poetsen en dweilen ;) ’s Middags rond een uur of half 4 weer terug naar het ziekenhuis voor injectie nummer 4 en dat was nu binnen 2 minuten gebeurd gelukkig. Koken ging ook niet echt lukken dus dan maar weer een keer nasi met kip bij het internetcafe en ’s avonds wat pringles :) Tegen half 12 weer naar het ziekenhuis en toen was de poort op slot. Dus Muftawu roepen, want er is in principe 24 uurs service en ze hadden niet gezegd dat ik voor een bepaalde tijd moest komen, alleen ongeveer 8 uur na de laatste. De bewaker was niet heel blij dat we hem wakker maakten, maar deed toch de poort open en twee minuten later stonden we weer buiten. Wel met de informatie dat we eigenlijk om 10.00 hadden moeten komen.. Okee dan weten we dat voor morgen ;)

Zondagochtend was er dus weer geen tijd om uit te slapen en rond 8.15 waren we weer in het ziekenhuis en 2 minuten later weer buiten. Verder niet veel gedaan want het leek erop dat het zou gaan regenen. Tegen 12 uur zijn we toch naar het zwembad gegaan want Muftawu wilde graag zwemmen en ik kon dan wel niet zwemmen, maar ik had wel zin in een clubsandwich met frietjes ;) Maar helaas die was er niet, spaghetti was een van de weinige dingen die er wel waren. Eerst moest het zwembad nog schoongemaakt worden want de vorige avond hadden we een ware termietenplaag in Tamale. Het zijn een soort grote mieren met vleugels en ze vlogen werkelijk overal. Zodra ze op de grond komen verliezen ze hun vleugels en mensen gingen ze opvegen omdat als je even doorbakt ze echt heerlijk schijnen te zijn.. Ja vast, maar ik hoefde het niet zo nodig te proeven. Maar het zwembad zat dus ook vol met die beesten. Toen Muftawu ging zwemmen heb ik mijn boek uitgelezen en zowaar begon de zon te schijnen. Het werd steeds lekkerder weer en toen baalde ik wel dat ik niet kon zwemmen maarja, niks aan te doen. Tegen 3 uur zijn we weer terug naar huis gegaan want het was tijd voor de volgende injectie. De broeder keek niet heel vrolijk want nu moest hij net nieuwe ipad toch echt even wegleggen. Daarna zijn we bij een vriend van Muftawu op bezoek geweest en daar bleek ook iemand te wonen die bij mij bij AfriLEAD werkt, wat is Tamale ineens klein dan haha. ’s Avonds hebben we voetbal gekeken met vrienden bij iemand thuis, maar wat een flop weer... Na de eerste goal, en het feit dat we in de 24e minuut geen tegengoal kregen had ik er nog wel enig geloof in. Maar in de tweede helft had ik de hoop al opgegeven...
Rond half 11 weer op weg naar het ziekenhuis en weer was de poort op slot. Er kwamen twee verplegers aanlopen en die ene herkende ons nog van de avond ervoor en begon meteen te zeuren dat ik geen spuit bij had en dat de apotheek op slot was dus als hij zo snel geen spuit kon vinden moesten we de volgende ochtend maar terugkomen. Wat een flauwekul dacht ik, want wat als er iemand komt die acuut medicijnen nodig heeft? Dan zal hij toch ook ergens een spuit vandaan moeten halen. En hij deed net of ik daar voor mijn lol ’s avonds laat naartoe kwam.. De andere verpleger was aardiger en liet ons binnen en zei dat we maar even moesten wachten. Mokkend kwam die chagrijn met een spuit aangelopen en ik kon gewoon in de wachtkamer blijven. Het dopje van het infuus viel op de grond, zijn handschoenen vielen op de grond, maar ach dat maakt hier allemaal niet uit. Ze kijken hier niet op een bacterie meer of minder.. Gelukkig heeft hij me wel de ene laatste injectie gegeven.

Maandagochtend dan eindelijk de laatste. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat het weekend voorbij was ;p Ik was bang voor het verwijderen van het infuus, maar ik voelde er helemaal niks van. Behalve dan dat het zeer deed om de pleisters te verwijderen haha. Wat een opluchting! Daarna door naar het Teaching Hospital om weer urine op kweek te laten zetten om te controleren of de bacterie weg was. Daar aangekomen, na een wandeling over het ziekenhuisterrein en de bouwplaats, bleek de machine kapot te zijn en konden ze dus geen urine bewaren. Ik moest morgen maar weer terugkomen. Ongelooflijk, maar ja dat is eigenlijk alles hier wat met ziekenhuizen te maken heeft...

Foto’s staan weer hier: http://anneheeren.at-aware.com/#home

Doeii doeiii!

Groetjes Anne